Cavaban como possessos
Semeavam como loucos:
Mas à noite eram regressos
Com frutos magros e poucos.
Furavam serras inteiras
Atrás duma gota de água:
Cegas, teimosas, toupeiras,
Encontravam pedra e mágoa.
Faziam vinho do pranto
E pão da melancolia;
E cobriam-se do manto
Que a neve branca tecia.
Cavaban como posesos
Y sembraban como locos:
Mas, de noche, eran regresos
Con frutos magros y pocos.
Por la sed espoleados,
Altas sierras horadaban:
Ciegos topos obstinados,
Piedra y dolor encontraban.
Hacían vino del llanto,
Pan de la melancolía;
Y les arropaba el manto
Que la nevada tejía.
Traductor: Ángel Crespo (1926-1995)