A FÁBRICA QUE EU CANTO. Carlos Queirós (1907-1949)

 

 

Autocaricatura

 

Não sei o que produz, mas é enorme,

E feita de tijolo, cor de fogo,

A fábrica que eu canto.

 

E à noite, quando está iluminada,

(Naquele bairro soturno, à beira rio),

Parece incendiada,

A fábrica que eu canto.

 

Trabalha-se de noite, nessa fábrica,

E ninguém se revolta.

De dia, nem se sabe que ela existe,

Fica sombria como todo o bairro.

Sombria, fria, triste…

-E ninguém se revolta.

 

Ah! mas à noite, quando se ilumina

A fábrica que eu canto,

Tem a grandeza duma tempestade!…

É un mostro de fogo, apocalíptico,

Pairando na cidade,

A fábrica que eu canto!

 

  

No sé lo que produce, mas es enorme,

Y hecha de ladrillo, color de fuego,

La fábrica que yo canto.

 

Y por la noche, cuando está iluminada,

(En aquel barrio triste, junto al río),

Parece incendiada,

La fábrica que yo canto.

 

Se trabaja de noche, en esa fábrica,

Y nadie se rebela.

De día, ni se sabe que ella existe,

Queda sombría como todo el barrio.

Sombría, fría, triste…

-Y nadie se rebela.

 

¡Ah!, mas por la noche, cuando se ilumina

La fábrica que yo canto,

¡Tiene la grandeza de una tempestad!…

¡Es un monstruo de fuego, apocalíptico,

Planeando en la ciudad,

La fábrica que yo canto!

 

 
Traductor: Ángel Crespo (1926-1995) con variaciones de LGV 

Post a comment.